Schorzenie dotyczy psów młodych, szybkorosnących – głównymi przedstawicielami są labradory i goldeny, owczarki niemieckie, owczarki podhalańskie, szwajcarskie psy pasterskie, berneńskie psy pasterskie, mastify, rottweilery. Objawy kliniczne pojawiają się w wieku 5-7 miesięcy. Choroba może lokalizować się w stawie ramiennym, łokciowym, kolanowym i skokowym.
Przyczyna pierwotna nie jest znana, ale uważa się, że czynnikami wpływającymi na wystąpienie osteochondrozy mogą być czynniki genetyczne, żywieniowe, urazowe, niedokrwienne i hormonalne. W czasie choroby dochodzi do zaburzeń kostnienia na podłożu chrzęstnym, w efekcie których stwierdza się zgrubienie chrząstki w zajętym stawie, jej pęknięcia i oddzielenie z towarzyszącym zapaleniem stawu. Oddzielony fragment chrząstki może swobodnie przemieszczać się w obrębie stawu dając obraz ciała wolnego w stawie tzw. „mysz stawowa”, lub być częściowo przytwierdzony do miejsca zajętego procesem chorobowym. Objawy kliniczne to kulawizna występująca i nasilająca się po wysiłku, zwiększenie ilości mazi w stawie skutkujące powiększeniem obrysu tego stawu oraz tkliwość w omacywaniu stawu. Kulawizna obserwowana przez właściciela może mieć charakter ostry lub przewlekły. Częstym spostrzeżeniem jest pewna sztywność chodu po odpoczynku. Uważa się, że osteochnondroza może prowadzić do zmian charakterystycznych dla dysplazji stawu łokciowego takich jak izolacja wyrostka łokciowego dodatkoweog lub/oraz izolacja wyrostka dziobiastego.
Choroba lokalizuje się w stawie ramienny, łokciowym, kolanowym i stawie stępowym. Badaniem rozstrzygającym jest radiogram, na którym widoczne są ubytki w rzucie cienia kości zajętej procesem chorobowym. Ubytek ten świadczy o uszkodzeniu chrząstki w tym miejscu. Trzeba jednak pamiętać, że w sytuacji, kiedy klinicznie pies nie wykazuje żadnych objawów chorobowych, a w przypadkowo wykonanym zdjęciu takowe się stwierdza – należy psa pozostawić bez leczenia.
Leczenie można prowadzić dwutorowo. W przebiegu ostrego procesu, ze słabo zaznaczonymi objawami radiologicznymi skuteczne bywa postępowanie zachowawcze, polegające na stosowaniu zbilansowanej karmy oraz ograniczeniu ruchu, unikanie śliskich powierzchni, unikanie skoków, aportów i zabaw z innymi psami oraz na podawaniu leków przeciwzapalnych. W momencie osiągnięcia zadowalającej poprawy należy zacząć stopniowe wdrażanie psa do ruchu. W większości przypadków jednak konieczne jest operacyjne usunięcie zmian. Odwlekanie decyzji o operacyjnej rewizji stawu może skutkować pojawieniem się dodatkowych uszkodzeń w stawie leżących dokładnie naprzeciwko zmian pierwotnych. W literaturze anglosaskiej uszkodzenia te zwane są ” kissing lesions”. Pojawienie się tych zmian zmienia rokowanie wyniku leczenia operacyjnego z pomyślnego na ostrożne. Jeśli właściciel decyduje się na leczenie operacyjne, powinno być ono zatem wykonane tak szybko jak to możliwe, aby zminimalizować postęp choroby zwyrodnieniowej stawu.