Dysplazja stawu łokciowego określana jest aktualnie jako dysplazje tego stawu. W skład powierzchni stawowych wchodzą kłykcie kości ramiennej oraz powierzchnie stawowe kości łokciowej i promieniowej.
Wskutek zmian o charakterze dysplazji wyróżnia się pojedynczo lub razem lub połączone w różnych kombinacjach następujące zmiany:
Różnorodność zmian spotykanych w stawie łokciowym powoduje niekiedy trudność w postawieniu rozpoznania. Dysplazje stawu łokciowego są na drugim miejscu po dysplazji stawu biodrowego. Choroba dotyczy psów średnich, dużych i olbrzymich ras. Podłoże zmian podobnie jak w przypadku dysplazji stawu biodrowego to czynniki genetyczne i środowiskowe. Spośród czynników środowiskowych należy wymienić nieprawidłowe żywienie, zmienną ilość ruchu (od zbyt małej po przeciążenia) śliskie powierzchnie, otyłość, urazy Objawy kliniczne to kulawizna pojawiająca się po wysiłku i po odpoczynku, czasami nasilająca się w czasie ruchu. W czasie omacywania stawu wyczuwalna może być krepitacja w jego wnętrzu, pogrubienie jego obrysu i silna bolesność przy zginaniu, prostowaniu czy skręcaniu stawu. Chorują zarówno suki jak i samce, a objawy występują w wieku 5-7 miesięcy. Wśród ras predystynowanych do wystąpienia choroby przodują labradory i golden retrievery, owczarki niemieckie, berneńskie psy pasterskie.
W przypadku podejrzenia dysplazji stawu łokciowego konieczne jest oprócz badania klinicznego – badanie radiologiczne. Jest ono decydujące w postawieniu prawidłowego rozpoznania. Badanie radiologiczne wykonywane jest w kilku projekcjach tak, aby zwizualizować wszystkie możliwe zmiany w stawie. Badanie to wykonywane jest w znieczuleniu ogólnym bądź w głębokim uspokojeniu farmakologicznym. Zasadne jest poddanie badaniu obu stawów łokciowych – czasem widoczna kulawizna i objawy kliniczne dotyczące jednej kończyny piersiowej maskują mniej zaawansowane zmiany dotyczące drugiej. W zależności od zmian stwierdzonych w stawie można zdecydować o leczeniu.
Skuteczne leczenie stawu łokciowego może być trudne ze względu na jego złożoną budowę. Postępowanie operacyjne jest leczeniem z wyboru przy wczesnym rozpoznaniu dysplazji stawu łokciowego. Polega ono na usunięciu izolowanych fragmentów kości lub chrząstki oraz na poprawie dopasowania struktur w obrębie stawu. Stosowne metody operacyjne wykorzystywane są w zależności od ilości zmian w stawie i stopnia ich zaawansowania.
Staw łokciowy bardzo szybko – można powiedzieć, że najszybciej ze wszystkich innych stawów – reaguje na wszelkie zmiany w jego obrębie postępującą chorobą zwyrodnieniową. Ograniczenie ruchomości stawu wynikające z nieleczenia dysplazji jest efektem zmian wytwórczych, które pojawiają się równolegle z toczącym się w stawie zapaleniem. Upływający czas działa na niekorzyść stawu. Raz zaistniałe nie cofają się nigdy i choroba przybiera postać zniekształcającego zapalenia stawu, potocznie zwanym chorobą zwyrodnieniową. Na tym etapie brak jest skutecznego leczenia przywracającego sprawność stawu, Zabiegi lekarzy skupiają się na ograniczeniu bólu i zapalenia. W sytuacjach skrajnych jedynym rozwiązaniem uwalniającym pacjenta od bólu jest operacyjne unieruchomienie stawu w pozycji naturalnie zgiętej. .